TFI bardzo często pobierają prowizje za zakup, zbycie i konwersję jednostek. W głównej mierze chodzi tutaj o opłatę dystrybucyjną lub manipulacyjną oraz zarządzanie nimi. Na szczęście te pierwsze nie są sztywne i bardzo często maleją albo całkiem zanikają wraz z określonym stażem klienta w danym TFI oraz ilością kupowanych przez niego papierów.
Zasada kumulacji
Jest to tzw. zasada kumulacji. Należy również zdawać sobie sprawę z faktu, że koszty z tego tytułu można też zmniejszyć poprzez zakup jednostki przez Internet, w promocji. Bardzo często dochodzi do sytuacji, że TFI ogłaszają, że przez dany miesiąc nie będą obarczać kontrahentów prowizją za nabycie. Podobne rozwiązana oferowane są w ramach planów systematycznego oszczędzania. Dla klienta jednak znacznie ważniejsza jest opłata za zarządzanie, ponieważ fundusz inwestycyjny pobiera ją zawsze i niezależnie od tego, czy zarabia, czy też generuje straty. Musisz jednak pamiętać o tym, że na rynku występują fundusze i TFI, które nie żądają opłaty dystrybucyjnej. Należy dodać, że zwykle dotyczy to funduszy o spokojnej strategii, czyli rynku pieniężnego i gotówkowych. Ponadto nie należy przykładać za dużej wagi do historycznych rezultatów. Dlaczego to ma aż tak duże znaczenie? Pamiętajmy, że dotychczasowe wyniki nie dają jednak pewnej gwarancji powtarzalności.
Konfrontacja i analiza
Aby móc poprawnie ocenić jakość zarządzania funduszami, trzeba będzie skonfrontować osiągnięcia funduszy z benchmarkiem dla danej klasy aktywów (np. funduszy aktywnej alokacji. Służą do tego specjalne indeksy, odchylenie standardowe, wskaźnik Jensena i wskaźnik Treynora. Skorzystamy z nich w Internecie za darmo. Pamiętajmy również o tym, by sprawdzać wyniki danych obliczeń w dłuższej perspektywie i analizować je w kontekście różnych trendów panujących na rynku. Wówczas dowiemy się, jak dany fundusz radził sobie w czasie hossy, a jak podczas bessy. Aktualne notowania funduszy inwestycyjnych pozwolą nam dokonać jeszcze lepszego wyboru.